پارسا دردونه مامان

پسرم با تو سخن می گویم: زندگی در نگهم گلزاریست و تو با قامت چون نیلوفر، شاخه ی پر گل این گلزاری من به چشمان تو یک خرمن گل می بینم گل عفت،گل صد رنگ امید گل فردای بزرگ، گل فردای سپید، چشم تو آینه ی روشن فردای من است، گل چو پژمرده شود جای ندارد در باغ کس نگیرد زگل مرده سراغ پسرم با تو سخن می گویم دیده بگشای و در اندیشه گل چینان باش همه گل چین گل امروزند همه هستی سوزند کس به فردای گل باغ نمی اندیشد آنکه  گرد همه گل ها به هوس می چرخد، بلبل عاشق نیست! بلکه گلچین سیه کرداریست، که سراسیمه دود د...